Mijn impressie voor wie het weten wil:
-Als liefhebber van het baanwielrennen vond ik de baan en accomodatie indrukwekkend. Gigantisch gewoon!
Maar,
-Als liefhebber van koffie vond ik deze erg duur (voor een kartonnen bekkertje).
-Als liefhebber van de sport vond ik de afstand tussen publiek en baan soms onoverbruggelijk en de weg naar de tribunes gewoonweg chaotisch.
-Als liefhebber van duidelijkheid vind ik de routeaanduidingen ronduit slecht of niet aanwezig. Erger nog, bij de weg die je tijdens je zoektocht bewandelde moest je er echt bij uitkijken niemand te hinderen of te botsen omdat er atletiekbeoefenaars er daar hun rondjes renden. Let wel, in de hal dus! De verschillende sporters en supporters botsen daar letterlijk en figuurlijk.
- Als liefhebber van gastvrijheid en efficientie. Ook het fort Knox systeem om maar via 1 kant de tribune te bereiken, omdat alle overige deuren door middel van een pas systeem gesloten bleef, is hinderlijk te noemen. De weg is al zo lang en onduidelijk.
-Als hoopvolle liefhebber keek ik uit naar Maas die daar succesvol zijn rondjes reed, maar waarbij het voor het publiek, ik dus ook, niet te zien was hoe hij reedt, waar hij stond. Kortom geen visueel of hoorbaar spanningselement. Alleen maar hoop… Hierbij werd ook nog eens een optreden gegeven door een bandje die heerlijke rustige funky nummers afspeelde, slow en relaxed, niet echt een opsteker voor Maas, maar ja, des te meer respect dat hij het toch gehaald heeft. (Speaker zelf kwam tijdens deze aanval ook niet boven dit bandje uit)
- Als liefhebber van zitplaatsen. De tribune was heel erg stoffig, gewoonweg vies. Dit door het betonslijpsel wat nog volop aanwezig was. Schoenen, broeken, jassen en tassen, alles zat onder. bah!
De keuze om de onderste rij van zitplaatsen te voorzien is een fiasco, zeker in de bocht, je moet minimaal 2.30 meter lang zijn om erover heen te kunnen kijken. Niet erg fraai dus als je daar in de toekomst een kaartje voor hebt aangekocht.
Als vader/coach:
Middenterrein erg onoverzichtelijk. Doordat je in een kuil zit lijkt de baan inmens groot en is het coachen langszij niet langer mogelijk. Ook hier een hoop last van de aktiviteiten van de Atletiekers tijdens de baanwedstrijden. Bukken voor verdwaalde kogels. Wel apart dat dit de eerste baan kan worden waar je als coach ook een valhelm op moet. Tijdens de baanwedstrijd zelf worden ook atletiek sprintwedstrijden gelopen, waarbij ook hier gebruik wordt gemaakt van een startpistool. Behalve de schrik, ook het idee dat de wedstrijd in de baan telkens wordt afgeschoten. Hinderlijk gewoon. Ook de binnen baan voor de atletiekers zorgt ervoor dat wij als ouders, coaches, conflict situaties krijgen met de hardlopers daar. Je staat altijd verkeerd. Ik, en de overige naast mij, kunnen ons niet focussen op de renners en de hardlopers die ook hun port beoefenen. Lastig en irritant dus.
De goed bedachte wc's onder de trap van de baan waren die dag in gebruik genomen, maar door de afwezigheid van toiletpapier een ramp. Alles was vies en men had voor de redding maar gebruik gemaakt van de papieren doekjes om je handen mee af te drogen. Een spoedboodschap deed je rennen door het gebouw naar een geschikte plek met papier. Dit is echter maar een tijdelijk probleem en zal snel een plus krijgen!
Hou het maar op nieuwigheid en afstemmen allemaal. Deze baan zal wellicht potentie kunnen hebben maar voor mij echt teveel minpunten die, als liefhebber en vader, wel doorslaggevend zijn om er drie keer extra over na te denken om nog eens naar Apeldoorn af te reizen. het zijn er echt teveel. Vooralsnog gaat mijn voorkeur zeker nog uit naar de banen in Amsterdam en Alkmaar. Minder luxuees, en minder kollosaal allebei, maar het huiselijke en dicht op de baan zijnde effect, met daarbij de betaalbaardere prijzen en de normale loopafstanden genieten meer mijn voorkeur.
Conclusie: Apeldoorn is mooi, heel mooi, maar te onhandig en wellicht te groots opgezet. Apeldoorn staat bij mij in ieder geval nog even flink in de wacht!