Zabel, Bettini en Llaneras

Uitgegeven: 15 oktober 2008 9:49

Laatst gewijzigd: 15 oktober 2008 9:49

Komt dat zien! Komt dat zien! Volgende week maandag begint op de wielerbaan van Amsterdam het zesdaagsenseizoen. Dat zal deze winter in het teken staan van de afscheidstournee van drie legendarische kampioenen: Erik Zabel, Paolo Bettini en Juan Llaneras.

Eind september stond het bericht ineens op teletekst: ‘Zabel stopt’. Ik knipperde met m’n ogen en kneep in m’n arm. ‘Au!’ Toen keek ik nogmaals naar de tv. ‘Zabel stopt’. Het stond er echt.

Ik was niet erg veel verbaasder geweest, als daar had gestaan dat de zwaartekracht met pensioen ging, met als gevolg dat alle mensen en dingen voortaan rond zouden moeten zweven.

Natuurwet

Zabel leek bijna net zo betrouwbaar, regelmatig en voorspelbaar als een natuurwet: Jaarlijks sprintte hij in alle vier jaargetijden mee om de ereplaatsen in de topwedstrijden, op de weg en op de baan. En elke dag waarop hij geen wedstrijd had, trainde hij voluit. Hij leek volslagen verslaafd aan het wielrennen.

Ik kende wel het gerucht, dat hij een grote aanbieding had om z’n rennerstenue in te wisselen voor een maatpak en de PR van een fietsenmerk te gaan verzorgen. Maar ik wilde niet geloven dat hij daarop in zou gaan. Ik was er van overtuigd dat hij, in navolging van Longo, het levende bewijs zou worden, dat het mogelijk is om eeuwig wielrenner te blijven. Maar helaas…

Emotie

Iets minder onverwacht, maar niet minder jammerlijk, is het afscheid van Paolo Bettini. Wie Bettini zegt, zegt passie en emotie. Was Paolo boos, blij of verdrietig, dan liet hij dat overduidelijk aan zijn mede-coureurs èn de tv-camera’s weten. Die emoties leken vaak zijn persoonlijke doping: Hoe bozer of blijer of verdrietiger Paolo was, hoe harder hij leek te kunnen fietsen.

Dit najaar was hij woedend over uitspraken van z’n ploegleider Patrick Lefevere. Zo woedend dat ik hoopte dat Bettini die agressie in 2009, bij een nieuwe ploeg, om ging zetten in zijn beste seizoen aller tijden. Maar helaas…

Llaneras

Toch is mijn favoriete kampioen, van het drietal dat deze winter z’n afscheidstournee viert, zonder twijfel Juan Llaneras. En nee, niet eens per sé vanwege zijn imposante erelijst.

Tegenover de twee wereldtitels en één Olympische titel van Bettini, haalde baankampioen Llaneras bijvoorbeeld zeven wereldtitels en twee Olympische titels. Zijn unieke grootheid zit vooral in de manier waarop hij die titels behaalde.

Tactiek

Wielrennen is veel meer dan ‘hard fietsen’. Wielrennen is vooral ook tactiek: Op het juiste moment hard fietsen. Fysiek gezien was Llaneras beslist niet de beste sprinter of tijdrijder op de wielerbaan. Toch kon je er als toeschouwer gerust veel geld op zetten, dat Llaneras in de beslissende ontsnapping zou zitten.

Simpelweg doordat hij, beter dan wie dan ook ter wereld kon doorzien, wat exact het juiste moment was om zelf te demarreren, of om mee te springen met een kopgroep. Als de intelligentie die Llaneras tijdens wielerwedstrijden toonde, om zou worden gezet in een IQ-score, dan zou hij in de categorie van Einstein en Da Vinci horen.

Isaac Galvez

Wie het over de carrière van Llaneras heeft, moet het ook over Isaac Galvez hebben. Tweemaal werden zij samen wereldkampioen koppelkoers. In de nadagen van hun carrières hadden deze boezemvrienden samen nog twee grote doelen: De wereldkampioenschappen in hun eigen Spanje in 2007 en de Olympische Spelen in Beijing in 2008.

Het noodlot besliste daar anders over. Tijdens de zesdaagse van Gent in november 2006, kwam Galvez gruwelijk ten val. Terwijl hij werd overgebracht naar het ziekenhuis, overleed hij aan inwendige bloedingen. Llaneras was mentaal totaal gebroken en kondigde aan te stoppen met wielrennen.

Twijfelen

Later ging hij twijfelen over deze beslissing: ‘Wie of wat bewees ik daar een dienst mee? Zeker Isaac niet.’ Llaneras besloot om toch door te koersen: ‘Met Isaac in mijn hart. Hij zal mij de kracht geven om mijn loopbaan nog een mooie herfst te bieden,’ zo verklaarde hij een paar maanden na het fatale ongeluk.

Het bleek een profetische uitspraak. Geholpen door de geest van z’n boezemvriend, piekte Llaneras naar de twee evenementen, die oorspronkelijk hun gezamenlijke, laatste grote doelen waren. Hij slaagde daarin op glorieuze wijze: Zowel op Mallorca als in Beijing won hij een gouden medaille.

©NUsport/Rob de Haan