Het is ook niet niks.
Matthew Gilmore was Belg geworden om met Etienne de Wilde samen te kunnen strijden voor zesdaagsen en titels. Zij vormden een geweldig koppel, maar niet erg lang, de carriere van de Wilde liep ten einde. De meeste successen, vooral in zesdaagsen behaalde Matthew vervolgens met Scott McGrory, een Australiër. Eind 2004 bleek dat Scott het erg moeilijk kreeg om steeds lange tijd weg te zijn uit Australië em Matthew hakte de knoop door, door een koppel te willen gaan vormen met de veelbelovende, maar jonge Iljo Keisse.
Eén heel seizoen hebben ze samen kunnen rijden. Iljo heeft in die tijd veel van Matt kunnen leren, je kon de progressie bij wijze spreken van uur tot uur volgen. En passant wonnen ze het EK en 4 zesdaagsen. Naast die van Gent, de wat minder aansprekende zesdaagsen van Fiorenzuola, Grenoble en Hasselt, maar voorwaar geen slecht begin.
Samen hadden ze plannen gemaakt voor de toekomst, uiteindelijk alle zesdaagsen een keer winnen, misschien een WK, zelfs bij de Olympische Spelen zouden ze hoge ogen gaan gooien.
Het heeft niet zo mogen zijn. Tijdens een wedstrijd in de buurt van de woonplaats van Matt, kwam hij ten val en was voor langere tijd uitgeschakeld. Matt had al eerder, na een valpartij in Kopenhagen, bewezen van ver terug te kunnen komen en niemand twijfelde aan zijn terugkeer.
Zij het als toeschouwer, Matt was bij veel zesdaagsen present. In 2006 meende hij dat hij er bij aanvang van de zesdaagse van Rotterdam in januari 2007 weer zou staan, maar het liep anders. Het zat niet helemaal goed met de pen die in zijn dijbeen was geplaatst, veel eerder dan bedoeld werd die pin weer verwijderd en zijn terugkeer werd uitgesteld. Uiteindelijk bleek niet het gebroken dijbeen, maar de schade aan zijn knie er de oorzaak van te zijn dat Matt moest besluiten zijn carriere als pisterenner te beëindigen. Enkele weken geleden kwam die mededeling tamelijk onverwacht, ook voor Iljo.
Het WK in Mallorca heeft Iljo gereden met Kenny de Ketele, in de wetenschap dat hij dit deed om kennis en ervaring op te doen. Volgende keer zou hij immers weer met Matt rijden.
Nu is één ding zeker: Zo zal het niet gaan.
Van “leerling” is Iljo na één jaar training en één jaar oefenen ineens de renner met de meeste ervaring in België, moet hij de opvolger van Matthew gaan inwerken. Ga d'r maar aanstaan, ineens is niks meer zeker: Het aanstaande zesdaagsenseizoen, het WK in Manchester en de Olympische Spelen in Beijing: op alles moet Iljo zich opnieuw instellen, meebeslissen hoe één en ander moet gaan lopen en uitproberen, met wie hij de beste kansen heeft. Hij heeft nog de leeftijd om mee te doen voor de UIV-cup, maar wordt moeiteloos in één adem genoemd met renners als Robert Slippens, Danny Stam, Peter Schep, Franco Marvulli en Robert Bartko als één van de “grote meneren”. Alleen Bruno Risi en misschien Erik Zabel lijken nog van een andere league.
Iljo Keisse leeft 100 procent voor zijn sport, hij zal zijn weg in de toekomst vinden, al is die nu hobbelig en bochtig, zodat hij niet ver vooruit kan kijken.
Maar er is meer, naast vele anderen geniet hij de steun van baancoach Michel Vaarten en van zesdaagsekeizer Patrick Sercu, die in Iljo Keisse zijn opvolger ziet. Op de achtergrond wordt koortsachtig nagedacht welke stappen de beste kansen bieden.
Matthew Gilmore wordt assistent-coach van het Australische baanteam, niet bepaald een kansloze formatie
Iljo Keisse heeft nog een grote toekomst voor zich, niet noodzakelijk alleen op de piste.
Ze rijden dan niet meer samen, we gaan in de toekomst nog veel, heel veel van beide heren horen.
Let op mijn woorden.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
